به گزارش زرین خبر، عفت در لغت از “عفّ یعفّ عفّه عَفاف” به معنای خودداری و امتناع کردن از هر گفتار و کرداری که حلال و خوب نیست، آمده و بنابراین عِفاف با کسر عین به معنای دواء و دارو می باشد که غلط مصطلح می باشد و در اصطلاح چنین تعریف کرده اند که عفت یک صفت انسانی و ملکه نفسانی و زینت باطنی است که موجب می شود تمام اعمال و حرکات و گفتار و پوشش انسان ، عفیفانه و فاقدرذیلت های شهوانی و هوس مآبانه باشد .
عفّت در گفتار یکی از جلوه های سه گانه عفت بوده و در کنار عفت در اندیشه و رفتار قرار دارد هستند.
دین زندگی آموز اسلام ، برای گفتار و گفتمان ، ساز وکاری سعادت آفرین ارائه کرده و قرآن کریم وصف های گوناگونی را برای گفتارها بیان کرده است . مثل
- گفتار «معروف»: شایسته
- گفتار «حسن» : نیکو
- گفتار «احسن» : نیکوتر
- سخن «لیِّن» : نرم و ملایم
- کلام «بلیغ» : رسا و پیراسته
- گفتار «سدید» : محکم و استوار
- قول «کریم» :سخن ارجمند
اما در مقابل عفت در گفتار، بی عفتی کلامی قرار دارد که حجت الاسلام غلامرضا کبیری، استاد حوزه و دانشگاه در مورد بی عفتی کلامی و انواع آن در یادداشتی می نویسد:
1) فحش دادن
«وَلا تَسُبُّوا الَّذِینَ یَدْعُونَ مِنْ دُونِ اللّهِ فَیَسُبُّوا اللّهَ عَدْواً بِغَیْرِ عِلْمٍ کَذلِکَ زَیَّنّا لِکُلِّ أُمَّهٍ عَمَلَهُمْ» انعام/ 108
و دشنام ندهید کسانى را و چیزهایى را که مشرکین عبادت آنها را مىکنند غیر از خدا، پس این سبب شود که آنها از روى جهل و دشمنى دشنام به خدا دهند. همین نحو زینت دادیم بر هر قوم و طایفه در نظر آنها عملشان را.
از حضرت صادق علیهالسلام سؤال کردند از این حدیث مروى از پیغمبر صلىاللهعلیهوآله که فرمود: شرک مخفىتر است از راه رفتن مورچه بر سنگ صاف در شب تاریک
حضرت فرمود : مومنین سب مىکنند معبودات مشرکین را و این سبب مىشود که آنها سبّ اِله کنند . این مؤمن ، شریک شده در سبّ خدا با آن کافر مشرک چون سبب شد که او سب کند . بعد حضرت تمسک به این آیه فرمود . بلکه امر بسیار دقیق است.
ساکنان حرم ستر و عفاف ملکوت
با من راه نشین باده مستانه زدند
2) بلند کردن صدا
در اخلاق و فرهنگ اسلامی به آرام یا بلند بودن صدا توجه شده است و رعایت ادب و عفّت در آن را جزء جلوه های برین اخلاق اسلامی دانسته اند.
لقمان حکیم به پسرش در این باره می گوید:
وَ اغْضُضْ مِنْ صَوْتِکَ إنَّ أنْکَرَ الْأصْواتِ لَصَوْتُ الْحَمیرِ ؛لقمان/ 19
و از صدای خود بکاه (و هرگز فریاد مزن) که زشت ترین صداها صدای درازگوشان است.
سعدی در این باره می گوید:
سخن به لطف و کرم با درشتخوی مگوی
که زنگ خورده نگردد به نرمِ سوهان پاک
همچنین موارد دیگری از بی عفتی کلامی هست مانند اهانت ، تحقیر ، استهزا ، تنابز به القاب ، همزه و لمزه ، فحش ، اشاعه فحشا ، و . . . که اخلاق اسلامی با آن ستیز دارد و این برای پاسداشت عفّت در سخن است .
انتهای پیام/