جایگاه عفاف در کلام  و گفتار

به گزارش زرین خبر، عفت در لغت از “عفّ یعفّ عفّه عَفاف”  به معنای خودداری و امتناع کردن از هر گفتار و کرداری که حلال و خوب نیست، آمده و بنابراین عِفاف با کسر عین به معنای دواء و دارو می باشد که غلط مصطلح می باشد و در اصطلاح چنین تعریف کرده اند که عفت یک صفت انسانی و ملکه نفسانی و زینت باطنی است كه موجب می شود تمام اعمال و حرکات و گفتار و پوشش انسان ، عفیفانه و فاقدرذیلت های شهوانی و هوس مآبانه باشد .

عفّت در گفتار یکی از جلوه های سه گانه عفت بوده و در کنار عفت در اندیشه و رفتار قرار دارد هستند.

دین زندگی آموز اسلام ، برای گفتار و گفتمان ، ساز وکاری سعادت آفرین ارائه کرده و قرآن کریم وصف های گوناگونی را برای گفتارها بیان کرده است . مثل

• گفتار «معروف»: شایسته
• گفتار «حسن» : نیکو
• گفتار «احسن» : نیکوتر
• سخن «لیِّن» : نرم و ملایم
• کلام «بلیغ» : رسا و پیراسته
• گفتار «سدید» : محکم و استوار
• قول «کریم» :سخن ارجمند

اما در مقابل عفت در گفتار، بی عفتی کلامی  قرار دارد که حجت الاسلام غلامرضا کبیری، استاد حوزه و دانشگاه در مورد بی عفتی کلامی و انواع آن در یادداشتی می نویسد:

۱) فحش دادن

«وَلا تَسُبُّوا الَّذِينَ يَدْعُونَ مِنْ دُونِ اللّه‏ِ فَيَسُبُّوا اللّه‏َ عَدْواً بِغَيْرِ عِلْمٍ كَذلِكَ زَيَّنّا لِكُلِّ أُمَّةٍ عَمَلَهُمْ»   انعام/  ۱۰۸

و دشنام ندهيد كسانى را و چيزهايى را كه مشركين عبادت آن‏ها را مى‏كنند غير از خدا، پس اين سبب شود كه آن‏ها از روى جهل و دشمنى دشنام به خدا دهند. همين نحو زينت داديم بر هر قوم و طايفه در نظر آن‏ها عملشان را.

از حضرت صادق عليه‏السلام سؤال كردند از اين حديث مروى از پيغمبر صلى‏الله‏عليه‏و‏آله كه فرمود: شرك مخفى‏تر است از راه رفتن مورچه بر سنگ صاف در شب تاريك

حضرت فرمود : مومنين سب مى‏كنند معبودات مشركين را و اين سبب مى‏شود كه آن‏ها سبّ اِله كنند . اين مؤمن ، شريك شده در سبّ خدا با آن كافر مشرك چون سبب شد كه او سب كند . بعد حضرت تمسك به اين آيه فرمود . بلكه امر بسيار دقيق است.

ساکنان حرم ستر و عفاف ملکوت

با من راه نشین باده مستانه زدند

۲) بلند کردن صدا

در اخلاق و فرهنگ اسلامی به آرام یا بلند بودن صدا توجه شده است و رعایت ادب و عفّت در آن را جزء جلوه های برین اخلاق اسلامی دانسته اند.

لقمان حکیم به پسرش در این باره می گوید:

وَ اغْضُضْ مِنْ صَوْتِکَ إنَّ أنْکَرَ الْأصْواتِ لَصَوْتُ الْحَمیرِ ؛لقمان/ ۱۹

و از صدای خود بکاه (و هرگز فریاد مزن) که زشت ترین صداها صدای درازگوشان است.

سعدی در این باره می گوید:

سخن به لطف و کرم با درشتخوی مگوی

که زنگ خورده نگردد به نرمِ سوهان پاک

همچنین موارد دیگری از بی عفتی کلامی هست مانند اهانت ، تحقیر ، استهزا ، تنابز به القاب ، همزه و لمزه ، فحش ، اشاعه فحشا ، و . . . که اخلاق اسلامی با آن ستیز دارد و این برای پاسداشت عفّت در سخن است .

انتهای پیام/

Likes(0)Dislikes(0)